Julia, córka bydgoskiego szlachcica Józefa, potajemnie spotykała się z biednym flisakiem, spławiającym drewno po Brdzie i Wiśle. Aby umawiać się dokładniej na schadzki, kochanek dał swojej wybrance klepsydrę, którą po kosztach wykonał wśród znajomych. Pewnego dnia Julia czekała nad brzegiem Brdy na swojego kochanka, niecierpliwie obracając w palcach czasomierz — mieli się spotkać o dziesięć obrotów po zachodzie słońca.

Tymczasem flisak był zajęty pracami na wyspie, gdzie przygotowywał sobie i swej kochance miłosne gniazdko, wycinając krzaki i trzciny. Tak się w tym zajęciu zatracił, że stracił poczucie czasu. Gdy zrozumiał, że się spóźni, przepłynął szybko wpław rzeki na miejsce spotkania. Tam jednak nie było Julii. Znalazł tylko klepsydrę, rzuconą w trawę. Z początku myślał, że jego wybranka obraziła się na jego spóźnienie i wróciła do domu. Po jakimś czasie jednak wyłowiono z rzeki ciało topielicy. Flisak z przerażeniem zrozumiał, że to jego ukochana, nie mogąc się doczekać, wpław próbowała dotrzeć na wyspę. Jednak że była kiepską pływaczką, porwał ją nurt i utonęła.

Zrozpaczony flisak postanowił zwrócić ciało rodzinie. Uważał, że chociaż tyle jej się należy. Gdy wszedł do domu, niosąc zwłoki dziewczyny, jej ojciec wpadł w straszny gniew. Domyślił się, że córka umawiała się z którymś z flisaków i wysłał on kolegę, by zwrócił ciało. Nie wiedząc który ze spławiaczy drewna był winny, wymyślił iście szatański plan. Dogadał się z sędzią miejskim, który skazał na śmierć wszystkich flisaków w mieście.

Kolejny dzień powitał mieszkańców Bydgoszczy niecodziennym widokiem. Na Brdzie płonęła tratwa, a na ustawionej na wyspie szubienicy wisiały ciała straconych flisaków. Józef wiedział, że większość z nich była niewinna, jednak uważał, że musi pomścić śmierć ukochanej córki. Zwłoki straceńców miały wisieć na wyspie aż zupełnie nie strawią ich ptaki oraz pogoda. Od tamtej pory żadna tratwa nigdy nie przybiła do brzegów pechowej wyspy.