Żyła sobie pewnego razu dziewczyna piękna tak, że wszyscy okoliczni chłopcy do niej wzdychali. Na próżno jednak, ponieważ jej serce oddała swojemu wybrankowi ze Zwierzyńca. Młodzi zakochani spędzali ze sobą całe dnie i oczywistym było, że wkrótce się będą pobierać.

Chłopak, unosząc się honorem, postawił jednak jeden warunek: nie weźmie swej wybranki za żonę, póki wcześniej nie zgromadzi odpowiedniej ilości pieniędzy. Ponieważ nie mógł tego dokonać w swojej okolicy, zadecydował, że wyruszy w świat. Dziewczyna obiecała wiernie czekać, aż chłopak wróci. I rzeczywiście, zaczęła pracować w gospodarstwie, za nic mając zaloty okolicznych młodzieńców.

Mijały jednak kolejne miesiące, a chłopak nie wracał. Samotność doskwierała pięknej Zwierzyniance coraz bardziej. W końcu, uznawszy że jej wybranek ułożył sobie już życie z dala od niej, postanowiła przyjąć awanse jednego z zalotników i zdradziła.

Jej ukochany powrócił tej samej nocy i o wszystkim się dowiedział. Przeklął dziewczynę, w wyniku czego zamieniła się w kamień. Nie mogąc się pogodzić z tym, co uczyniła, płacze po dziś dzień — w formie wody skapującej z kamienia. Przepowiednia głosi, że jej klątwa zakończy się, gdy w noc świętojańską w pobliżu kamienia swojego wybranka pocałuje dziewczyna, która nigdy go nie zdradziła oraz nigdy nie zdradzi w przyszłości.

Na razie kamień nadal stoi…