Kiedy Wanda, córka Kraka, odrzuciła w Krakowie awanse niemieckiego księcia i zginęła w wodach Wisły, w mieście wybuchły zamieszki. Córka jej, Żaganna — dziecko jeszcze, musiała uciekać z miasta. Przyjął ją do siebie jeden z rycerzy wiernych Krakowi, wychował w swoim zamku. Jednak ponieważ nie miał syna, to właśnie Żagannę nauczył wojennego rzemiosła. Kiedy księżniczka dorosła, wierni jej ludzie zaczęli domagać się by poprowadziła ich do Krakowa i odzyskała tron.

Po kilku tygodniach Żaganna poleciła wszystkim spakować się, łącznie z kobietami i dziećmi, i przygotować do drogi. Ludzie dziwili się dlaczego chce kobiety prowadzić na wojnę, więc wyjaśniła, że w Krakowie panują inni władcy, a ludzie ich popierają. Nie chciała narażać mieszkańców miasta na rozlew krwi, ale faktycznie nie ma miejsca dla pretendentki do tronu na małopolskiej ziemi.

Dlatego z całym swoim ludem ruszyła na zachód, w nieznane i nieprzebyte śląskie puszcze. Po wielu tygodniach wędrówki dotarli nad rzekę o kryształowo czystej wodzie, czego dowodem były licznie mieszkające w niej bobry.

– To tutaj - pomyślała Żaganna i nakazała ludowi zatrzymać się. Wkrótce ruszyły siekiery i zaczął powstawać nowy gród. Ludzie nazwali rzekę Bobrem, a miasto na cześć księżniczki, która dobrze nim rządziła, nazwali Żaganiem.