Działo się to wiele lat po wydarzeniach opisanych w legendzie o pierwszym ogniu na Rozewie. W międzyczasie na rozkaz polskiego króla wybudowano prawdziwą latarnię morską w miejscu, gdzie Krista i Fabisz rozpalali ognisko sygnałowe. Latarnikami zostali dziedzicznie ich potomkowie – ród Fabiszów.

Jeden w nich, imieniem Wit, zakochał się w córce sołtysa Tupadeł, Agnieszce. Młodzi spotykali się każdego dnia, spędzali ze sobą czas, po czym on wracał do latarni, a ona do wsi. Planowano huczny ślub.

Jednak w ostatnią noc przed weselem, Wit ujrzał na morzu nieznajomo wyglądające okręty. Była to flota króla szwedzkiego Gustawa. Najeźdźcy szykowali się do desantu. Wit był rozdarty: z jednej strony powinien biec do wsi ostrzec ukochaną i jej sąsiadów, z drugiej złożył przysięgę, że od zmierzchu do świtu będzie zawsze w latarni.

Zdecydował się pozostać na posterunku, ale dorzucić więcej drew do ognia, żeby może w ten sposób zaalarmować mieszkańców Tupadeł. Zwrócił tym jednak tylko uwagę szwedzkiego wojska. Oddział najeźdźcy ruszył w stronę latarni, wszedł do niej i nakazał zgasić ogień. Wit odmówił, zasłonił ognisko. Wtedy jeden ze Szwedów przebił go mieczem. Pozostali ugasili światło latarni.

Wkrótce noc rozświetliły jednak łuny pożarów grabionych wsi. Ludzie kryli się po lasach. Wieczorem Agnieszka postanowiła udać się do ukochanego, jednak gdy weszła na górę latarni, znalazła tylko jego zwłoki. Zrozpaczona ruszyła z powrotem, gdy nagle spostrzegła obóz szwedzkiego oddziału. Oni też ją zauważyli. Zrozumiała, że są to zabójcy jej narzeczonego, dlatego uniósłszy ręce przeklęła ich, aby nigdy już nie wrócili do domu. Szwedzi zaśmiali się tylko i ruszyli w jej kierunku, lecz nagle poczuli, że coś zatrzymuje ich nogi w ziemi. Ich ręce zmieniły się w gałęzie i stanął na zboczu wzgórza las bukowy, w który zmienili się mordercy Wita.