Kupiec Frank mógł się poszczycić nie tylko jednym z najbardziej okazałych statków, przewożących towary po Bałtyku, ale również piękną córką, Kristą. Dziewczyna często towarzyszyła ojcu w kupieckich wyprawach, umilając swoim śpiewem czas na morzu jemu i jego załodze. Wszyscy traktowali ją jako swego rodzaju talizman. Co ostatecznie przyczyniło się do ich zguby.

Pewnego dnia, gdy statek wypłynął z Gdańska w kierunku Kołobrzegu, pogoda była bardzo niesprzyjająca. Zbliżał się sztorm, morze było niespokojne, mówiono, że to sam diabeł doprowadza Bałtyk do kipieli. Frank jednak nie przejmował się. Miał na pokładzie Kristę, co miało uchronić jego, załogę i statek od wszelkich nieszczęść. Kazał rozwinąć żagle i obrać kurs na zachód.

Wkrótce sztorm rozpętał się na dobrze. Fale przelewały się przez pokład, podmuchy rzucały statkiem, co rusz ktoś znikał za burtą. W końcu większa z fal rzuciła żaglowiec na wystającą przy zdradliwym brzegu skałę. Kadłub nie wytrzymał uderzenia i pękł. Cała załoga wylądowała w mroźnej wodzie.

Z wypadku uratowała się jedyna Krista, którą fale poniosły i wyrzuciły na brzeg. Zziębnięta, ale i przerażona, wspięła się na pobliskie wzgórze, chcąc rozpalić ogień i dać sygnał pozostałym gdzie jest ląd. Nie mogła jednak skrzesać nic na mokrym drewnie.

Jej lament przywołał jednak mieszkającego w pobliżu rybaka Fabisza. Pomógł on Kriście rozpalić ognisko. Nikt jednak nie przybył na sygnał, wszystkich pochłonęło morze. Fabisz zaopiekował się dziewczyną, wkrótce zakochali się w sobie, wzięli ślub i zamieszkali w rybackiej chacie w pobliżu Rozewia. Codziennie wychodzili rozpalać ogień na najdalej wysuniętej skale, ni to dla upamiętnienia ojca Kristy i załogi, ni to by ostrzegać kolejnych żeglarzy o niebezpiecznych wodach.

Z czasem w tym miejscu powstała regularna latarnia morska. A wystającą przybrzeżną skałę nazwano “Frank”, dla upamiętnienia nieostrożnego kupca.