Pan zamku odrzykońskiego miał trzy piękne córki, lubujące się w kądzieli, i z tego powodu popularnie zwane Prządkami. Pewnego razu zaprosił sławnego rycerza z dalekich krain do siebie na polowanie, licząc, że wyda w ten sposób jedną ze swoich panien. Rycerz chętnie przyjął zaproszenie, bowiem lasy okolic zamku słynęły z licznej zwierzyny. Droga jednak była niebezpieczna, toteż przezorny wojownik zabrał ze sobą nadwornego czarnoksiężnika, by ten w razie czego chronił go i jego orszak.

Gdy znamienici goście przybyli do Odrzykonie, wyprawiono huczną ucztę. Podczas niej rycerz miał okazję poznać najpiękniejszą z Prządek i zakochał się w niej bez pamięci.

Następnego dnia wyruszono na polowanie. W zamku pozostała jedynie niezbędna służba, córki kasztelana oraz czarnoksiężnik. Według planu, gdy dzień będzie się chylił ku końcowi, mieli oni wyruszyć naprzeciw powracającym z polowania i ich przywitać. Słońce jednak schodziło coraz bardziej w dół, a nikogo nie było widać. W końcu, zaniepokojeni ciszą, wyruszyli na poszukiwanie — czarownik oraz panny.

Podążali śladami polujących, ale już wkrótce rozpłynęły się one w gęstwinie. Zorientowali się, że pobłądzili. Ich serca opanował dziwny niepokój. W końcu jednak usłyszeli tętent kopyt i ruszyli w tamtą stronę, nawołując. Jakież było ich przerażenie, gdy okazało się, że to okoliczni rozbójnicy, nie ojciec i ukochany jednej z córek.

Rzucili się do ucieczki, jednak nie mieli szans w starciu z wprawnymi jeźdźcami. Widząc, że kres jest blisko, czarownik zdecydował się rzucić potężny czar. Zarówno Prządki, jak i zbójcy, zostali zamienieni w wysokie pionowe skały. Czarownik natomiast zapadł się pod ziemię, gdzie po dziś dzień przebywa w podziemnym labiryncie. Skały natomiast zaczęto nazywać “prządkami” i znajdują się niedaleko zamku do dziś.