W dawnych czasach na północnym brzegu wyspy Uznam znajdowało się portowe miasto, słynące na całym świecie jako centrum handlowe. Zamieszkane było przez ludzi wielu narodowości i wyznań. Wszystkich jednak łączyło jedno: dzięki sukcesom komercyjnym miasta byli bardzo bogaci. Widać to było w wielu punktach miasta, począwszy od wielkiej spiżowej bramy, którą do niego wjedżano.

Mieszkańcy Winety ze swoim dostatkiem często się obnosili, czując się lepszymi od innych. Próżność prowadziła do dalszych występków, przede wszystkim rozpusty i rozwiązłości. Ale mówiło się też, że z czystej ciekawości niektórzy mieszkańcy mieli w zwyczaju jeść ludzkie mięso.

Wszystko to rozgniewało bogów, którzy postanowili przykładnie ukarać miasto. Zesłali wielki sztorm, który w ciegu jednej nocy wszystko zniszczył i zatopił: tak miasto, jak i jego mieszkańców. W ten sposób Wineta zniknęła z map.

Mieli na tym skorzystać Szwedzi, którzy przypłynęli na rumowisko, wydobyli z niego wielkie bogactwa i przewieźli do Visby, na Gotlandii. Tak też miała rozpocząć się kariera handlowa tego miasta.

Kiedy zaś w XIX wieku budowano falochrony przy wejściu do Świnoujskiego portu, niektórzy mieszkańcy utrzymywali, że kamienie do niej pozyskiwano z ruin dawnej Winety. Obawiali się oni czy takie naruszanie spokoju zmarłych na pewno skończy się dobrze i wystosowali nawet petycję do władcy. Budowę jednak dokończono. Choć, jak twierdzą niektórzy, w wietrzny dzień stoją na falochronach, szczególnie wschodnich, można usłyszeć jęki potopionych mieszkańców Winety dobiegające z kamieni.