Pewien rycerz imieniem Emeryk, gdy skończył z wojaczką, postanowił zatroszczyć się o swoje życie duchowe i zaczął pielgrzymować do rozmaitych świętych miejsc, chcą zagwarantować sobie w ten sposób zbawienie. Ostatnim punktem na jego mapie peregrynacyjnej był klasztor na Świętym Krzyżu w Górach Świętokrzyskich. Gdy po wielu latach dotarł do Nowej Słupi, znajdującej się na początku szlaku planowanej ostatniej pielgrzymki, nie omieszkał chwalić się wobec wszystkich, jakim to pobożnym mężem nie jest i jak po śmierci trafi prosto do raju.

Zafascynowani jego opowieściami mieszkańcy rozpoczęli razem z nim wędrówkę na szczyt góry, gdzie stał klasztor. W pewnym momencie przystanęli zdezorientowani, słysząc dźwięk dzwonów klasztornych. Nie była to bowiem pora, w której te zwykły bić. Emeryk jednak miał odpowiedź i na ten fenomen.

– To na moją cześć - rzekł. – Dzwony same biją, by powitać świętego człowieka.

Gdy tylko wypowiedział te słowa, bicie dzwonów urwało się, a nowosłupianie z przerażeniem ujrzeli, że Emeryk za swoją pychę został zamieniony w kamień. Posąg pielgrzyma po dziś dzień stoi w pobliżu Nowej Słupi. Każdego roku przesuwa się o dystans wielkości ziarnka piasku w kierunku opactwa. Gdy tam dotrze, jego pokuta zakończy się, ale również nastąpi koniec świata.