W Odrze, gdzieś niedaleko Opola mieszkał Utopiec. Krył on się przed światem. Miał ów Utopiec dwie piękne córki. Młode piękności marzyły o życiu wśród ludzi. Pewnego dnia postanowiły wybrać się na zabawę do opolskiej karczmy. Ojciec, po długich namowach, zgodził się pod jednym warunkiem: cokolwiek by się nie działo musiały wrócić, nim zegar na wieży ratuszowej wybije północ. Obie przystały na ten warunek.

Zabawa w karczmie na Przedmieściu Bytomskim była przednia! Dziewczyny pilnowały jednak by wrócić do domu o czasie. Obawiały się reakcji ojca. Piękne nieznajome wzbudziły jednak ogromne zainteresowanie. Każdy mężczyzna chciał z nimi zatańczyć. Gdy w przerwie od harców na parkiecie spytały o godzinę, jeden z otaczających ich kawalerów przyznał, że dopiero zbliża się godzina 23. Mając jeszcze czas, ruszyły w tany.

Wtem do karczmy wleciał odgłos wybijanej na wieży ratuszowej północy. Dziewczyny zamarły w przerażeniu. Czym prędzej wybiegły z zabawy i ile sił w nogach gnały w stronę Odry. Biegł za nimi także jeden z kawalerów, który nie rozumiał skąd taka reakcja. Gdy cała trójka dobiegła nad brzeg rzeki, gdzie mieszkał Utopiec, córki zwróciły się ku młodzieńcowi. Przyznały, że są córkami Utopca, wyznały także że złamały daną obietnicę. Poprosiły, by poczekał na brzegu, jeżeli rzeka zmieni kolor – niech wie, że już nigdy nie wrócą do miasta.

Gdy tylko obie zniknęły w ciemnych wodach Odry, miasto przeszył grzmot. Z czasem woda w Odrze zaczęła zmieniać kolor na czerwony.