Dawniej na wzgórzu dziś zwanym Zakrzowską Szpicą stał okazały zamek. Panowali na nim bogaci hrabiowie, znani ze skłonności do rozpusty. Podczas jednej z wystawnych uczt, wydawanych w zamku, pobliską drogą przechodził stary żebrak. Nie jadł już od wielu dni, zapukał więc do wrót zamku, by spytać, czy nie mógłby dostać jakichś resztek jedzenia ze stołu. Do tego zbliżała się burza, więc starzec poprosił też o możliwość przeczekania jej pod dachem.

Kiedy strażnik posłał po hrabinę i hrabiego, a ci ujrzeli obdartego biedaka, nakazali wyrzucić go za drzwi i poszczuć psami. Uciekający przed brytanami starzec wzniósł pięść ku niebu i przeklął chciwych władców. Natychmiast piorun uderzył w zamek. Forteca zapadła się pod ziemię i jedynie fragment wieży pozostał na powierzchni jak szpica, od której nazwano wzgórze.

Od tamtej pory okoliczni mieszkańcy widywali wędrujących po lesie białą damę i czarnego psa, trzymających parę wielkich kluczy. Zjawę identyfikowano z hrabiną, zaś psa z hrabią. Pewnego razu damę spotkała zbierająca w lesie chrust staruszka. Duch ubłagał ją, by przez trzy dni wchodziła na wzgórze i tam błagała niebiosa o wybaczenie jej. W zamian miała wynagrodzić staruszkę. Jak chciała, tak się stało - po trzech dniach duch zniknął, a staruszka wzbogaciła się niespodziewanie. Jednak czarny pies nadal krąży po lesie z kluczami w pysku, wciąż odpokutowując za swoje winy.