Pewnego roku na początku XV wieku źle się zaczęło dziać w nadbużańskiej wsi Mielnik. Najpierw zaczęło ginąć bydło, potem młode dziewczęta, w końcu nawet dzieci. Szybko zrozumiano, że nad rzeką zamieszkał złośliwy utopiec. Miał on być duchem mnicha, który przybył tutaj kilka lat temu, zakochał się w miejscowej rusałce. Ta, po kilkudniowym burzliwym romansie, rusałczym zwyczajem utopiła kochanka w rzece.

Od tamtej pory, wściekły na siebie, mścił się na świecie. Mieszkańcy próbowali przebłagać go ofiarami ze zwierząt domowych i zbóż, jednak nie syciło to żądzy zemsty potwora. Łypał tylko swoimi zielonymi oczami, osadzonymi na pomarszczonej twarzy. Między palcami u rąk i nóg miał błony jak ropucha. W miejscu, w którym dłużej przebywał, pozostawała kałuża śmierdzącej zielonkawej wody.

Z czasem mieszkańcy pogodzili się z niechcianym sąsiedztwem. Dziewczęta przestały chodzić nad Bug na kąpiele, a dzieci od wczesnym lat ostrzegano, by unikały rzeki. Wściekły na ten obrót sprawy utopiec wymyślił nowy fortel. Nieznaną jakąś magią utworzył widmowy most nad rzeką. Kto nie wiedział, próbował na niego wejść lub wjechać, jednak przez ulotną naturę konstrukcji wpadał do wody, padając łupem demona.

Kres temu położył dopiero wiele lat później przybyły z Niderlandów mag Edo van Uchelen. Wiedząc że utopce bardzo lubią zagadki, udał się nad rzekę i wyzwał demona na pojedynek na nie. Jeśli wygra mag, demon opuści okolice, natomiast w przeciwnym wypadku przybysz zobowiązany był przejść przez most i paść ofiarą iluzji.

Nie wiadomo jakie zagadki padły w tym turnieju, ale od tej pory most nie pokazywał się już i nie zwodził podróżnych na manowce.