W dawnych czasach pewien młody mnich zamiast żyć skromnie w zakonnej celi, prowadził raczej życie wystawne i pełne hulanek, co pochłaniało jego skromny majątek. Nie dziwne więc było, że z okazji postanowił skorzystać diabeł. Zbliżył się on pewnego razu do zakonnika i zaczął mu opowiadać o skarbach ukrytych gdzieś w grocie na zboczach Ślęży. Młodemu mnichowi oczy aż się zapaliły z pożądania i ruszył na poszukiwania wejścia do owej pieczary.

Sam nie był jednak w stanie go odnaleźć, toteż zwrócił się do mieszkańców okolicznych wsi. Oni jednak również nie wiedzieli, gdzie należałoby szukać skarbów.

Pewnego dnia trafił do wsi, gdzie o jego poszukiwaniach usłyszała stara kobieta. Była ona kiedyś wiedźmą i wiedziała, że gdy diabelskie skarby zostaną wydobyte, zło zapanuje i nastąpi koniec świata. Nie chciała do tego dopuścić, więc gdy poszukiwacz minął jej chałupę, zaczęła szeptać stare zaklęcia i uroki, które miały zawrócił mnicha z jego drogi. Starcza pamięć zawodziła ją jednak i zaklęcia wychodziły niepełne, poplątane, a mnich szedł dalej. Tyle że coraz wolniej, czego kobieta nie zauważyła.

W końcu straciła młodego zakonnika z oczu, pewna swojej porażki. Dopiero następnego dnia, gdy wyprowadzała krowy na pole, spostrzegła tuż za wsią kamienny słup. Rozpoznała w nim poszukiwacza skarbów, który zamieniony został jej urokami w kamień, tak że nigdy już nie będzie mógł odnaleźć skarbów obiecanych przez diabła.