Piotr Bal, kasztelan zamku w Baligrodzie, miał piękną córkę imieniem Klara. Gdy zbliżała się ona pełnoletniości, zaczął szukać dla niej odpowiedniego męża. Dziewczyna jednak była wybredna i odrzucała zaloty wszystkich rycerzy, którzy starali się o jej względy.

Pewnego dnia na zamek przybył nieznany z imienia rycerz. Piotr zaoferował mu gościnę, a Klara z miejsca się w gościu zakochała. Ubrała swoją najlepszą suknię, wyglądała olśniewająco, jednak rycerz, poza zwyczajową uprzejmością, nie poświęcał jej większej uwagi. Gdy po całym wieczorze umizgów Klarze nie udało się podbić serca gościa, wpadła w furię i przekonała ojca, by ten uwięził rycerza. Tak się też stało.

Kilka tygodni później na zamku zorganizowano turniej. Zniecierpliwiony Piotr zarządził, że zwycięzca zmagań otrzyma rękę jego córki. Wśród śmiałków wyróżniał się szczególnie rycerz Fulko, który pokonał wszystkich rywali.

– Czy jest ktoś jeszcze, kto stanie mi na drodze? – wykrzyknął, powalając ostatniego z konkurentów.

Wtedy ktoś rzucił, niby żartem, że jest jeszcze ostateczny konkurent zamknięty w lochu. W ramach rozrywki sprowadzono więźnia. Klara była rozdarta, uczucie bowiem nie wygasło, jednak odrzucenie wciąż kłuło.

Stanęli naprzeciw siebie: rycerz Fulko w pięknej zbroi i obdarty, wygłodzony nieznajomy. Jednak czy to zrządzeniem losu, czy dzięki wielkim umiejętnościom tego drugiego, pokonał on Fulka. Klarze zabiło mocniej serce, kiedy zrozumiała, że teraz będzie mogła poślubić wybranka.

Jednak ten spojrzał tylko na nią, ubraną znów w piękną suknię, siedzącą na loży, po czym odwrócił się bez słowa i odszedł. Tym razem nikt go już nie zatrzymywał.