Wiele wieków temu na Grajewskiej Kępie mieszkało pewne małżeństwo rybaków. Mieli oni już dwanaście córek, kiedy urodziła im się kolejna. Na imię dali jej Galinda. Dziewczyna wyrastała na piękną niewiastę. Wtedy rodzice postanowili, że to ona ma pozostać na wyspie i odziedziczyć gospodarstwo.

Jednak mniej więcej w tym samym czasie Galinda zaczęła się spotykać z chłopakiem “z lądu”. Spotykali się zawsze w tym samym miejscu — w zapomnianej zatoczce, gdzie mieli spokój od oczu innych. Zakochani młodzi powoli planowali wspólne życie, jednak wtedy o wszystkim dowiedzieli się rodzice Galindy. Ani myśleli słyszeć o tym, by ich wybrana córka opuszczała ojcowiznę i zamieszkała we wsi na brzegu. Ona jednak nie chciała słyszeć o pozostawieniu wybranka na rzecz biednego gospodarstwa na zapomnianej wyspie.

Wtedy ojciec dziewczyny udał się do okolicznej wieszczki po radę. Ta wiedziała od razu, co czynić w wyznaczonym terminie pojawiła się w zatoczce, gdzie spędzali czas młodzi, i przybrała postać młodej Galindy. Wkrótce nadpłynął jej wybranek, ale gdy tylko dotknął stojącej na brzegu postaci, ta zamieniła się w starą jędzę, a chłopak w żabę.

Niedługo później nad brzeg dotarła “prawdziwa” Galinda. Zachodziła w głowę co się stało, że jej wybranek się spóźniał. Chodząc tak po brzegu, zwróciła uwagę na głośno kumkające żaby. Szczególnie jedna wyróżniała się zapałem i tym, że nie uciekała przed nią. Dziewczyna pochyliła się i wzięła płaza na rękę. Wtedy w oczach stworzenia dostrzegła oczy swojego kochanka. Nie rozumiejąc co się dzieje, zastygła tak z żabą w ręku i tak już pozostała.