W XVII wieku, nie mogąc opłacić żołdu tatarskim najemnikom walczącym w armii Rzeczpospolitej, król Jan III Sobieski nadał im ziemie na Podlasiu. Wśród nagrodzonych był również pewien Ali. Był on dobrym żołnierzem, jednak kiepskim rolnikiem. Zajmował się hodowlą koni, ale tak naprawdę marzył o czymś, co odmieni jego nudną farmerską rzeczywistość, pozwoli zdobyć bogactwa i piękną kobietę, która da mu dzieci.

Pewnej nocy Alemu przyśnił się anioł o złotych skrzydłach, który wskazał mu miejsce w puszczy, w którym miały być ukryte skarby – złoto i drogocenne kamienie. Następne miesiące Ali spędził błądząc po lesie. Jedyna wskazówka, jaką miał, to że miejsce miało być niedaleko źródła. Jednak i to nie pomagało, bo tych było borze wiele setek.

Pewnego dnia natrafił jednak na miejsce, które wydało mu się znajome. Zaczął rękami odgarniać ziemię, ale szybko natrafił na spory głaz. Niezrażony, udał się do wsi po konia, którego przywiązał do głazu i próbował go podnieść. Na nic się to jednak zdało i kamień ani drgnął. Wtedy poszedł po drugiego konia i również jego zaprzęgł do wyciągania skały. Wiele razy zwierzęta próbowały znaleźć oparcie w grząskiej glebie, aż w końcu udało się. Głaz poruszył się o kilka centymetrów i natychmiast trysnęła spod niego woda. Byłem jej bardzo dużo, na tyle, że Ali musiał w pośpiechu odcinać powrozy, by uratować konie przed utonięciem. Udał się wraz z nimi do gospodarstwa i nie szukał już więcej skarbu.

Nie wiadomo co się stało z Alim, być może wrócił do wojaczki. Jednak źródło, do którego powstania się przyczynił, bije do dziś. Wypływa z niego rzeka Nietupa, która uchodzi do Świsłoczy i następnie do Niemna.