Wśród skał Wieczornego Zamku na szczycie góry Zwalisko znajduje się jedna, zwana Skarbczykiem. Ukryte są pod nią wielkie skarby, jednak dostać się do nich trudno — wejście bowiem otwiera się tylko raz do roku, a w dodatku, w przeciwieństwie do wielu innych tego typu miejsc, każdego roku w inną noc. Żeby więc uszczknąć bogactwa trzeba się wykazać wielką determinacją lub mieć dużo szczęścia.

Właśnie to drugie przytrafiło się pewnej kobiecie, która wędrowała po lesie wraz ze swoją malutką córeczką, zbierając jagody i owoce. Było już ciemno, kiedy wracała do wsi i gdy przechodziła obok Zamku, dostrzegła jakieś światło. Okazało się, że właśnie w tę noc Skarbczyk otworzył swoje wrota, ukazując kosztowności. Kobieta wiele nie myśląc nabrała w dłonie tyle, ile zdołała i szybko podążyła do domu. Tam uświadomiła sobie nagle, że w zamieszaniu zostawiła w skarbcu swoje dziecko. Wróciła na miejsce, próbując znaleźć wejście ponownie, ale nic z tego.

Mimo że los dziecka zdawał się przypieczętowany, kobieta wciąż - noc po nocy - przychodziła pod Skarbczyk, licząc że znów natrafi na noc, w której się otworzy. I rzeczywiście, po niemal roku wyrzeczeń, czekania niekiedy na chłodzie i w deszczu, udało się. Gdy weszła ponownie do skarbca, ujrzała swoje dziecko całe i zdrowe, bawiące się koralikami ze skarbu. Uradowana wzięła córkę na ręce, a nim wyszła, zostawiła skarby, które wcześniej zabrała.