W czasach kiedy zamek Lipowiec był więzieniem biskupim, trafił do jego lochów pewien Włoch — Francesco Stancaro. Był on protestantem, który przetłumaczył Biblię na polski i planował na swoje wierzenie nawracać mieszkańców. Nic więc dziwnego, że został przez władze kościelne uwięziony.

Kiedy jednak przebywał w zamknięciu, zakochała się w nim córka więziennego nadzorcy. Kierowana uczuciem, chciała zrobić wszystko by uwolnić wybranka i uciec wraz z nim od despotycznego ojca. Korzystając ze swojej pozycji, znosiła więźniowi prześcieradła, z których on wiązał długą linę. Gdy nadeszła właściwa pora, Włoch opuścił się na linie z wieży i odzyskał wolność.

Tej samej nocy miała do niego dołączyć zakochana dziewczyna. Jednak kiedy pakowała ostatnie rzeczy w swojej zamkowej komnacie, nakrył ją ojciec. Cała intryga wyszła na jaw. Ponieważ jednak więzień i tak zbiegł, prosiła rodzica by i ją puścił — już więcej jej nie zobaczy.

Ten jednak nie zgodził się. Zamknął dziewczynę w domowym areszcie i zabronił opuszczać zamek. Francesco nie mógł po nią wrócić i jej uwolnić, bo wiązałoby się to z ponownym uwięzienie, teraz pewnie w surowszych warunkach. W końcu zrozpaczona niewiasta ubrała się w suknię ślubną i rzuciła się z zamkowej wieży w dół, gdzie zginęła uderzając o dach.

Od tamtej pory jej duch pojawia się w ruinach zamku, wciąż wypatrując ukochanego, który ma przybyć i ją uratować.