W dawnych czasach w miejscu, gdzie teraz znajduje się jezioro, płynęła rzeka. Na jej lewym brzegu wznosił się obronny zamek. Jego pan wyjechał kiedyś w dalekie kraje na wojaczkę, zostawiając za sobą córkę, która z czasem wyrosła na piękną kobietę.

Lata mijały, wieści o kasztelanie nie było i wielu zaczęło uważać go za zaginionego. W księżniczce natomiast zakochał się miejscowy rybak, który często łowił pod zamkowymi murami. Dziewczyna odwzajemniła uczucie, chłopaka zaczęto zapraszać na zamek, a młodzi powoli zaczęli planować ślub.

Pewnego dnia na zamek przybył jednak rycerz z daleka. Przynosił on wieści o panu zamku, który nadal wojował w odległych krainach. Mieszkańcy zamku odetchnęli z ulgą. Rycerzowi-posłańcowi natomiast w głowie zawróciła uroda kasztelańskiej córki. Niewiele myśląc oświadczył się jej. Ona, niepomna na to, że już innemu serce obiecała, przyjęła pierścień od przystojnego młodzieńca.

Wkrótce wyprawiono huczne wesele. Z oddali i ciemności przyglądał się mu odrzucony rybak. W końcu nie wytrzymał i wykrzyczał w noc słowa straszliwej klątwy. W jednej chwili z nieba spadł piorun, zabijając młodego rycerza na miejscu. Zerwała się wichura i burza, przez które zamek zapadł się pod ziemię. W jego miejscu rzeka rozlała się, tworząc jezioro. W jego wodach niespodziewanie utonął sprawca klątwy, a w miejscu, gdzie się to stało, pozostała wyspa.

Niewierna księżniczka ponoć wciąż nawiedza okolicę, najczęściej pod postacią puchacza, wydającego żałosne lęki w pobliskim lesie.