Pewnego dnia pod murami Płońska stanęły obce wojska, z zamiarem zdobycia i ograbienia go. Jednak mieszkańcy miasta nie zamierzali tanio sprzedawać skóry. Zamknęli bramy i przygotowali się do oblężenia. Na miasto wkrótce spadł grad strzał, próbowano szturmować umocnienia, jednak na nic się to wszystko napastnikom zdało. Gdy wydawało się, że obrońcy wyjdą ze starcia zwycięsko, wróg sięgnął po ostatniego asa w rękawie — działo artyleryjskie.

Była to wówczas technologia dość nowa i wzbudzająca zrozumiałe przerażenie. Mieszkańcy Płońska zamarli w oczekiwaniu na zadanie ich umocnieniom być może ostatecznego ciosu. W końcu złowroga armata wystrzeliła. Kula leciała wprost na dziedziniec zamku płońskiego. Wówczas obrońcy z przerażeniem zobaczyli, że bawi się tam mały chłopczyk, zupełnie nieświadomy grożącemu mu niebezpieczeństwu. Nikt nie zdążył zareagować, poza jedną kobietą, która rzuciła się między dziecko a pocisk, gotowa przyjąć na siebie uderzenie.

I wtedy stał się cud. Kula armatnia zatrzymała się w powietrzu, jak gdyby niepewna co robić, a następnie powoli zeszła w dół, przysiadając na murze pomiędzy basztami. Matka, bo to ona rzuciła się na pomoc, uścisnęła chłopczyka. Kula tymczasem zamieniła się w złoto, a odbijające się w niej światło oślepiło atakujących, którzy wobec takiego wydarzenia odstąpili od oblężenia.

Mieszkańcy posłali złotą kulę królowi, by ten mógł wzmocnić armię, mającą chronić ziemie swych poddanych. Władca w odpowiedzi postanowił zmienić herb Płońska. Do starego, który przedstawiał dwie wieże, dodał kulę, przypominającą o cudzie i o wierności mieszkańców koronie.