Dawno temu gdzieś na Opolszczyźnie żyła piękna księżniczka imieniem Molesta. Jej uroda, podobnie jak imię, była niespotykana. Nic więc dziwnego, że wielu adoratorów starało się o jej rękę. Wśród nich był pewien rycerz o złym sercu. Zjechał on na zamek rodzinny Molesty, na wyprawioną przez jej rodziców ucztę. Gdy jednak na miejscu dowiedział się, że jego wybranka zdecydowała się już wyjść za innego, nie potrafił się z tym faktem pogodzić.

Początkowo próbował zwrócić na siebie uwagę księżniczki, pijąc wraz ze swoją kompanią na umór w zamkowych komnatach. Gdy to nie pomogło, rozjechali się po sąsiednich wsiach, biorąc siłą wiele dziewcząt – poddanych księżniczki. Jednak i temu szantażowi nie dała się Molesta. W końcu, nie widząc innego rozwiązania, rycerz porwał swoją wybrankę i uwięził ją w wieży, wybudowanej na wyspie na środku jeziora.

Plan rycerza zakładał, że zmorzona głodem i samotnością Molesta zgodzi się być jego żoną. Po kilku dniach postanowił sprawdzić, czy plan się powiódł. Ponieważ do wieży nie można było wejść żadnymi schodami, zaczął się zwinnie wspinać po jej murze. Był już blisko, kiedy spostrzegła go księżniczka i załkała nad swoim losem. Jej płacz obudził drzemiące w pobliżu sowy. Jedna z nich przeleciała spłoszona bardzo blisko wspinającego się rycerza, który — wystraszywszy sie — spadł i zginął.

Księżniczkę od śmierci głodowej uratowała rosnąca w pobliżu grusza, której owoce mogła zerwać z okien swojego więzienia. W końcu poddani odnaleźli ją i uwolnili, a wyspę nazwali na pamiątkę tych wydarzeń Molestowicami. Z czasem nazwę tą przejęła znajdująca się w pobliżu wioska.