Darłowo

Pewnego razu jednego z miejskich rzezimieszków w związku z przepełnieniem aresztu zamknięto na noc w wieży darłowskiego zamku. Rano strażnik odnalazł go niemal nieprzytomnego z przerażenia. Okazało się, że w nocy w pomieszczeniu nagle zrobiło się bardzo zimno, a następnie ściana komnaty rozstąpiła się. Ukazał się w niej duch kobiety, odzianej w białą szatę, która w milczeniu przeszła przez pomieszczenie i zniknęła w przeciwległej ścianie.

Synowie księżnej Zofii, żony księcia Eryka, nie mieli łatwego dzieciństwa. Ojciec przebywał w Wołogoszczy na Pomorzu Przednim, zaś mieszkająca w Darłowie matka zajmowała się głównie romansami. Książęta więc wałęsali się po mieście brudni i w podartych ubraniach. Z początku mieszczanie pomagali im, jednak z wiekiem ujawniały się ich cechy, które zniechęcały do dalszego wsparcia. W szczególności starszy, Kazimierz, miał paskudny charakter.