Księżniczka Wanda objęła władzę w Krakowie i okolicach po swoim ojcu, kochanym przez lud księciu Kraku. Była władczynią dobrą i mądrą, a nadto piękną. Poświęcała się jednak swoim poddanym, nawet często stawała na czele armii broniącej granic. Nie miała więc czasu zajmować się awansami adoratorów.

Tymczasem wieść o jej urodzie i innych przywarach wędrowała daleko. Dotarła również do niemieckiego księcia Rytygiera, który wysłał poselstwo do Krakowa. Oferował w nim bogate dary w zamian na rękę księżniczki. Ona jednak ani myślała opuszczać swoich poddanych i wyjeżdżać do dalekiego kraju, by żyć u boku męża. Odrzuciła więc zaręczyny.

– Uważaj, bo Rytygier zwykł zawsze osiągać co planuje, jak nie jednym sposobem, to innym – ostrzegli ją i jej lud na odchodnym posłańcy.

Zmartwiła się Wanda, zmartwili krakowianie, była to bowiem wyraźna groźba, a wojska niemieckie stanowiłyby poważne zagrożenie dla miasta. Radni zaczęli wręcz namawiać księżniczkę, żeby przemyślała ponownie propozycję. Wkrótce dotarły też wieści, że armie Rytygiera ruszyły na wschód.

Zafrasowana Wanda siedziała nocami w swoich komnatach, rozważając co powinna uczynić. W końcu postanowiła: wymknęła się w wietrzną noc nad Wisłę i rzuciła się w jej wzburzoną toń. Rankiem mieszkańcy odnaleźli jej ciało i domyślili się, co się stało. Wieści dotarły również do Niemiec, a armie księcia zawróciły.

Z wdzięczności za poświęcenie życia, mieszkańcy własnymi rękami usypali kopiec-kurhan, gdzie pochowali swoją władczynię. Stoi on do dziś, przypominając o jej bohaterstwie.